Annem vefat etti. Fotoğrafta kalan ağlatan yalnızlık bıraktı. Koca bir hayatın, toprağa kaçınılmaz yürüyüşüyle ahirete yürüdü. Kendi ellerimle, müthiş bir şefkatle, yaşayasın diye götürdüğüm can pazarından gece gelen telefonla yıkıldı içimdeki çınar. "Annem" demiştim son kez, tepki vermeyen uyuyan bedenine.

Gözlerin hep kapalıydı, sessiz nefes alışlarınla geçti son iki ayın. Şimdi yüce Allah'ın ellerinde bize ölüm oldun. Allah'ımıza kavuştun. Senin için kardeşimle her türlü çabanın içine girip kurtaramadığımız hayatının mahcup acılarını içimizde taşıyoruz.

Ecelin zamanını bilemiyoruz. Boşuna çırpınışlarımızın çıkmaz sokağındaki acı sonunu hep ertelemek istiyordu yüreklerimiz. Umut işte. Belki işte. Mucize işte. İnsan umut ediyor. Senden önce gidip dönmeyenlerin seni karşıladılar mı bilmiyoruz.

Uyutulan bedeninde acı çektin mi bilmiyoruz. Ama acizliğimizi biliyoruz. Bir asır yaşanmışlık taşıyorsun garip yüreğinde. Hakkımız varsa helal olsun. Mustafa Kemal'i ve bayrağımızı ve vatanımızı yenilmek bilmeyen bir gururla taşıdın sözlerinde.

Hem hakkımız helal olsun, hem sana helal olsun. Onur duyuyorum. Cumhuriyet kadını olarak kendi ekmeğini kendi alın terinle kazanıp yaşadın özgürlüğünü.

Kardeşimle beni merak etme güçlüyüz. Senin gibiyiz. Elveda annem. Bu yolculuk bir gün hepimizin, mekânın cennet olsun.